Porady

Prawo do świadczenia
Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po upływie okresu pobierania zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja rokują odzyskanie zdolności do pracy. Przysługuje ono przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej niż przez dwanaście miesięcy.
Świadczenie nie przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, zasiłku dla bezrobotnych, zasiłku przedemerytalnego, świadczenia przedemerytalnego albo urlopu na poratowanie zdrowia. Świadczenie wypłacane jest w wysokości 90%wynagrodzenia lub przychodu, które stanowiło podstawę wymiaru zasiłku chorobowego za okres pierwszych 90 dni pobierania świadczenia, a jeśli niezdolność do pracy przypada na okres ciąży (świadczenie rehabilitacyjne z ubezpieczenia chorobowego) oraz, gdy niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową (świadczenie rehabilitacyjne z ubezpieczenia wypadkowego) – w wysokości 100% tego wynagrodzenia; w pozostałych przypadkach wynosi ono 75%. W celu obliczenia świadczenia rehabilitacyjnego podstawa wymiaru zasiłku chorobowego przyjęta do obliczenia tego świadczenia podlega waloryzacji od pierwszego dnia okresu, na który świadczenie zostało przyznane.

Niezbędne dokumenty
Dokumentem niezbędnym do ustalenia prawa do świadczenia jest wniosek
o świadczenie rehabilitacyjne, złożony na druku ZUS Np-7.
• Oświadczenie złożone na druku ZUS Np-7,
• Zaświadczenie o stanie zdrowia na druku ZUS N-9,
• Wywiad zawodowy na druku ZUS N-10,
• Informacja o placówkach, w których się leczymy na druku ZUS N-9a.

O potrzebie przyznania świadczenia rehabilitacyjnego orzeka lekarz orzecznik ZUS. Jeżeli świadczenie jest wypłacane przez ZUS, do jego wypłaty niezbędne jest zaświadczenie płatnika składek, wystawione na druku ZUS Z-3 (w przypadku pracowników) oraz ZUS Z-3a (w przypadku pozostałych ubezpieczonych). Orzekaniem o niezdolności do pracy do celów rentowych zajmują się lekarze orzecznicy Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Lekarz orzecznik ocenia stopień niezdolności do pracy. Wydaje on orzeczenie, na podstawie którego ZUS podejmuje decyzję w sprawie świadczeń rentowych. Osoba ubiegająca się o rentę z tytułu niezdolności do pracy składa wniosek o rentę we właściwym oddziale ZUS. Orzekaniem zajmują się też komisje lekarskie. Z wnioskiem o wydanie orzeczenia występuje właściwa jednostka organizacyjna oddziału ZUS. Orzeczenie stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń (np. renty), do których prawo uzależnione jest od stwierdzenia niezdolności do pracy. Na podstawie jakich dokumentów jest wydawane orzeczenie? Lekarz orzecznik wydaje orzeczenie na podstawie bezpośredniego badania osoby ubiegającej się o świadczenie oraz posiadanej dokumentacji.

Wniosek o wydanie orzeczenia powinien zawierać: imię i nazwisko, datę urodzenia, miejsce zamieszkania wnioskodawcy, PESEL i NIP lub serię i numer dowodu osobistego albo paszportu, określenie celu wydania orzeczenia i wskazanie okoliczności, które lekarz orzecznik ma ustalić. Do wniosku powinny być dołączone:
• zaświadczenie o stanie zdrowia wydane przez lekarza, pod którego opieką znajduje się osoba ubiegająca się o świadczenie (zaświadczenie nie może być wystawione wcześniej niż miesiąc przed złożeniem wniosku o rentę),
• wywiad zawodowy dotyczący charakteru i rodzaju pracy,
• dokumentacja medyczna i rentowa
• oraz inne dokumenty poświadczające stan zdrowia, a mające znaczenie dla wydania orzeczenia, np. poprzednie orzeczenie, zaświadczenie ze szpitala, karta badania profilaktycznego, dokumentacja rehabilitacji leczniczej lub zawodowej.
Jeśli wymieniona powyżej dokumentacja jest wystarczająca do wydania orzeczenia, lekarz orzecznik może wydać orzeczenie tylko na tej podstawie, bez przeprowadzania badania. Przed wydaniem orzeczenia lekarz orzecznik może zlecić uzupełnienie dokumentacji, w szczególności o opinie lekarza konsultanta lub psychologa albo o wyniki badań dodatkowych lub obserwacji szpitalnej.
• renta okresowa – jeżeli niezdolność do pracy jest okresowa. Renta ta przysługuje przez okres wskazany w decyzji organu rentowego;
• renta stała – jeżeli niezdolność do pracy jest trwała;
• renta szkoleniowa – jeżeli wobec tej osoby orzeczono celowość przekwalifikowania zawodowego, ponieważ nie może ona pracować w dotychczasowym zawodzie. Renta szkoleniowa przysługuje przez sześć miesięcy, z możliwością przedłużenia, ale nie dłużej niż o 30 miesięcy (jeśli jest to niezbędne do przekwalifikowania się).

Tekst został zaczerpnięty z poradnika Pomoc socjalna przewodnik dla pacjentów z chorobą nowotworową wydanego przez Fundację Tam i z Powrotem, partnera kampanii Wykorzystaj Czas na Życie.
Cała treść poradnika dostępna na stronie:
www.programedukacjionkologicznej.pl